Kübra Çakar
BM YE SESLENİŞ: İLK VE SON KEZ!
Sayın BM Üyeleri:
Bugün, burada size sesleniyor olmak benim için farklı bir deneyim oldu. Bu konuşmayı, yapıp yapmama konusunda çok düşündüm. İçimden geçenleri anlatmak istediğim çok şey var. İçinde bulunduğumuz bu zamanda dünyanın geldiği nokta inanılmaz. Aslında her zaman zorluklar olmuş ve insanlar bir şekilde üstesinden gelmişler zorlukların. Ancak hiç bu kadar sıkışmamışlar. Ben bu yaşadığımız döneme, biraz daha duygusal yaklaşıyorum. Bitmeyen ego savaşları, halklara çok daha acı verici bir şekilde yansımaktadır. Bencilce ve sadece bir kesimi dikkate alarak verilen kararlar sonucu geldiğimiz nokta, hiç de iç açıcı değil. Bu süreçte, zor olanı daha da zorlaştırdık. Buradan başka bir dünya yok, gidilecek. O yüzden başta, burada bulunan insanlar olmak üzere hepimize görevler düşüyor. Birlik olmalı, birbirimizin elini sıkı sıkıya tutmalıyız. Hangi ırk, din ve milletten olduğuna bakılmaksızın herkese adalet, hak ve özgürlükler eşit olmalıdır. Bu, bir rica ya da lütuf değil, olması gerekendir.
Hayat, hiçbir zaman bize soruları bildiğimiz yerden sormadı. Dünyanın derdi, çilesi bitmez dedik, yetiremedik kendimizi bu yeryüzüne. Kabul etmedik yaşananları ve kimseyi anlamaya çalışmadık. Kaybolan, geçip giden zamanın arkasından bakakaldık hep. Avuçlarımızı gökyüzüne açık tuttuk ama gönüllerimiz kapalıydı, birbirimizin gönlüne. Sevemedik kimseyi, Yaradan’dan ötürü. Dönüştüremedik ruhlarımızı, rehber olması için başka ruhlara. Yüzleşmekten kaçtık, savaşmak daha cazipti suçladıklarımızla. Sonuç ise kocaman bir hüsran. Gittikçe marjinalleşen fikirler, âdeta çatışmak için sırada bekliyor. Bugün, dünyanın dört bir tarafında bitmeyen savaşlar, şimdiye kadar konuşulamayanlardan kaynaklanıyor. Sesimizi çıkartmadığımız, her haksızlık aslında eninde sonunda bize de dokunacaktır. Yıllardır süregelen zulümlere maruz kalan Gazze, Doğu Türkistan, Yemen ve birçok bölgede yaşananlara dur demedikçe dünya daha kötü bir hal alacak. Masum çocukların, suçsuz insanların çığlıkları bizi rahat bırakmayacak.
Gelin, yeniden başlayalım, dünyayı yaşanılabilir bir yere dönüştürmeye. Bugün, buradan yeni günle beraber taze bir güneş doğsun hayatlarımıza. Ertelediğimiz, sonra yaparız, dediğimiz bütün iyi niyetler, ortaya dökülsün. Saf gönüllerin, sevgi çığlıkları yükselsin semaya. Güzel günleri, daha güzel günler kovalasın. Eminim, buradan çok daha aydınlık fikirler, birbiriyle iyilikte yarışacak güce sahip. O zaman yaşanılacak bir iklim olur her yerde, koşulsuz mutluluklar sarar dünyayı. Gelecek nesiller iyileştikçe daha iyi nesiller gelecek. Belki bir ütopya gibi gelebilir söylediklerim, hatta çoğunuz ikinci cümlemden sonrasını kaile bile almadınız. Çok daha önemli işleriniz var, hallolacak. Fakat burada bu adım atılmadıkça hep ertelenecek dünyanın düzelme ihtimali. Hâlbuki dünya bir olunca kötüler yer bulamaz kendine.” Dünya beşten büyüktür!” sözünü de unutmamak gerek. Ben, bir tohum atıyorum toprağa, bana düşen görev bu. Siz de kendi görevlerinizi yapmaya bir o kadar yakınsınız. NEDEN OLMASIN?
Editör: Nuray Balcı