Ben ağlamıyorum diye gökler de sustu. Bir ağlasam memleketi sel götürecek. Korkuyorum suskunluğumdan; ya habercisi ise yeni fırtınaların. Şehrim soğuk, üşütüyor kabul olmayan dualar içimi. Ya doğruysa bir zamanlar buradaki yapraksız ağaçların hiç yeşermemesinin sebepleri. Bilenler bilse de kimse söylemiyor sebebini, belki hiç sormadığım için. Koskoca bir yalansa alacağım cevap, hiç bilmesem de olur. Buradan götüreceğim bir şey yok yarınlara. Bir şey de beklemiyorum, desem de içimde biriktirdiklerim var benim.
Geçen bahardan bir sen kaldın aklımda, ağlaştığım sokaklarda. Eylül de zamansız geldi, ben yazı beklerken oldu bittiye getirildim. Ne gülüşlerim gül ne ağıtlarım ağ. Yüküm dağ, karınca gibi hüzünlerim var; her an değişen bahanelerim, istemem hep gri, hep gri sevgileri. Bir bir alın ümitleri, netleşemeyen düşleri. İçimdeki bitince ben de isterim, sizden gecelere eren geceleri.
Kırk ikindi yağmurları, bir kırk daha… Bütün kırkları yığsam içime bitmez mi gözümde hançer darbeleri? Fütursuzca saplanıyor her biri düşüncelerime. Bu mevsim bilmem ne için sel götürecek şehrimi. Ya bir hasret ya bir yokluk ya bir boşluk ya da güzel bir karanlık. Belki kör olmadığı için gönlüm belki sağır değil diye; hâlâ nefes alabildiğine kalbimin sevinsem mi, üzülsem mi? Bilemedim. Kaç şiddetinde olacak bu sefer yağmurlar? Gözlerime ne kadar hüzün bırakacak düşen hüzünler? Metre karesine kaç acı düşecek de kalbimin, acılardan kanın üzerine damlayacak gerçekler? Savunmasız yakalandım; yine gelecekler, alıp götürecekler…