“Babamın çantasında neredeyse kazara yaptığım keşifler, kötü birşey yaptığımı bilmek dışında bende hiçbir açık seçik düşünce bırakmadı.” diyor Tolstoy “İlk Gençlik” romanında babasının kilitli çantasını merak edip açtıktan sonra.
Merak on iki yaşındaki çocuğa bunları yaptırabiliyor demek ki.
Kendi çocukluğumla bağdaştırıyor olmam tam olarak da bu yüzden.
Bizdeki her ne kadar çanta değilse de, merakımı celbedecek kadar büyüktü.
Onu ilk kez yatağının altında gördüğümü hatırlıyorum.
Ceviz tahta sandık…
Tam ortasından iki menteşe ile birleştirilmiş , bir de asma kilit asılmıştı… Anahtarı, dedemin kapı anahtarları birlikte cebindeydi.
Demlik gibi kalbur gibi, evin herhangi bir eşyası gibi kendimi bildim bileli, o sandık oradaydı.
Bu yüzdendir ne sormamam ne de sorgulamamam.
Ne zaman ki her kilidini açışında beni kendinden uzaklaştırdığını hissettim, işte o zaman bir kurt düştü içime. Dedem içinde önemli evrakları olduğunu söylüyor ama görmemi istemiyordu.
Tolstoy gibi kazara değil, tornavidayla denemiştim açmayı.
Başardım ama…
Evraklar, tapu senetleri, evlenme cüzdanı, derken bir ajandanın altında buluyorum aslında aramadıklarımı.
Benden saklanan şeyin önemini o zaman kavrıyorum. Kare şeklinde küçük bir defter var derinlerde. Çekip alıyorum… Sanki mumyayı gün ışığına çıkartıyorum. Defterin sol tarafında fotoğraf, sağ tarafında ise o fotoğrafın hikayesi…
İlk fotoğraf bir hastane odası.
Kızıl saçlı güzel bir kadın oturuyor yatağın ucunda. Kucağında kundaklı bir bebek.
Yanındakine dikkatle bakıyorum. Babamın orada ne işi olduğunu anlamaya çalışıyorum.
Aklımdan hızla geçen düşünceler arasında asla fotoğrafın hikayesi yok.
Yan sayfaya geçiyorum. Tek kelimelik koca bir cümle yazıyor altında ezildiğim;
KIZIM
Oysa benim bildiğim,yalnızca ben vardım.
Tahta sandık!…
Ben galiba kötü bir şey yaptım.
