Bazen öyle anlar olur ki, kendini her şeyden ayrı, izole ve ıssız hisseder insan. Öyle günler olur ki çabaları boşa gitmiş, emekleri değer görmemiş, kıymeti bilinmemiş gibi bir gariplik çöker omuzlara. Hele de dört bir yandan değersizlik pompalanırken, bu propagandayı kendi gerçeği haline getirmeye ne kadar da meyilli oluyor kişi, öyle değil mi?
Peki gerçek bu mu?
Gerçekten bu kadar zavallı mıdır insan?
Kurban olmaya mı gelmiştir bu dünyaya?
Peki nasıl oldu da çıktı kahramanlar ortaya?
Belki de doğru soruları sormuşlardı! ‘Allah’ım neydi günahım?’ sorusu yerine ‘Ben burada neyi değiştirebilirim?‘ diyerek ilerlemişlerdi belki de.
Hayatındaki zorluklar karşısında “cezalandırılmış” hissetmek sana ne katar veya ne kazandırır?
Zorluğun bir ceza olduğuna nerede karar verdin? Belki de bu zorluklar seni oldurmak için gelmiştir ama ceza olduğunu düşündüğün için ondaki hediyeyi fark edemiyorsun.
Çaresizlik örtülerinin altında gizlenmiş potansiyelini alıp kabul etsen acaba bu ne yaratırdı?
Ve bunu sadece soru sorup harekete geçerek yapabileceğini bilmek sana nasıl hissettirirdi?
Sorular sihirlidir demiştik ya hani, soruların sihriyle yaşamına devam etmeyi seçer misin? Bu sana benzersiz bir güç kazandırır. Her şeyin değişebileceğini fark etme gücü…
O zaman sormak ister misin?
Benim benzersiz hediyem nedir?
Henüz fark etmediğim, alıp kabul etmediğim hangi potansiyellere sahibim ki eğer bunu fark edebilseydim ve kabul edebilseydim benim için çok daha neşe, keyif, genişlik, refah dolu bir hayat açığa çıkardı. Kendi değerimi önce kendim fark edip alıp kabul etsem bu ne yaratırdı? Kendime yüzde yüz güvenseydim ve yaratıcının tüm ihtiyaçlarımı karşılayacağına sonsuz inansaydım acaba hayatım neye benzerdi?
Sadece sorsan ve içine ferahlık dolduran bir seçim yaparak gerisini Mevlaya bıraksan acaba ‘O’ ne yaratırdı?
Yok ve zor kelimelerini bir günlüğüne hayatından çıkarsan acaba o gün neye benzerdi?
Haydi, sızlanma zamanı bitti, artık soru sorarak genişlet hayatını. 🙂
Tam da şimdi,
Tam zamanı,
Tam da burası…
