Aşk da bir konfor alanıdır. Belki de insanı geliştiren, güzelleştiren tek konfor alanı.
Bugün sosyal medyanın yaşamımızın ayrılmaz bir parçası olduğu artık bir gerçektir. Ve sanal bir konfor alanları yarattığı da bir gerçek.
Bu mecrada herkes duygu ve düşünce olarak kendisine en fazla benzeyenleri buluyor ve takip ediyor. Böylece insanlar yalnızlığın verdiği acıyı bir nevi hafifletiyorlar.
Bu hal, zamanla bir kutuplaşmayı doğurur mu? Eğer olumsuz pencereden bakacak olursak, insan beyninin kendine benzemeyeni dışladığı, ötekileştirdiği bir yapısı var. İnsan bilmediğinden korkarmış. Zamanla bu korku insanda öfke ve nefrete dönüşebilir. Elbet bu durum herkes için geçerli değil.
Erginleşmiş olan kişi bilmediğinden korkmaz. Aksine şaşırır, hayret içinde gözleyip hatta bu duruma gülümseyebilir de. Her neyse, konuyu dağıtmadan üzerinde durmak istediğim insanın benzerine yaklaşmasından doğan muhabbetin güzelliği ve eşsizliğidir.
Bu değil midir yaratıcıyı harekete geçiren ya da yaratımı aktifleştiren?
‘Muhabbetten hasıl oldu Muhammet’ sözü ve “Sen olmasaydın (Muhammet) yaratmazdım bu kainatı, alemleri” sözleri…
Muhammet’ten kasıt nedir? Muhammet’i bu kadar özel kılan nedir?
Ona duyulan muhabbettir.
Her varlık kendine en çok benzeyene muhabbet duyar. Aşk olur, aşık olur.
Kendine; yani kendindeki, içindeki hakikatine, özüne en yakın olana aşık olur. Bu sebepten değil midir en sevgiliye ‘Habibim’ diye seslenişi?
Her varlık, her insan sevdiğine benzer.
Onun için benzerin benzerini çekmesi, çekilmesi aslında çok güzel, doyumsuz ve tarifsiz bir histir aşk.
Muhabbetsiz yani aşksız yapılan her ne olursa olsun insanı yorar.
Çünkü en güzel haliyle karşısında kendini seyretmek ister.
Eğer gördüğü manzaradan hoşnut değilse bu zaten kişinin açmazları ve kendiyle olan savaşıdır.
Aslında bilir insan, başkası yoktur. Sadece görmekten hoşnut olmadığı kendi vardır.
Aşk bir konfor alanıdır. Belki de insanı geliştiren, güzelleştiren tek konfor alanı…
