Arzu Yağmurlu
Bu dünyada sahnelenen tek bir oyun var.
Adı ayrılık…
“Halin vaktin nicedir?” diye sorarlar sana.
Tam da olması gereken yerde olması gerektiği halde olduğunu bilmeyen beşer, ya dertlenir söylenir ya kendini bulmak için yollara düşer.
Az gider uz gider nihayetinde kendini bulmak için çıktığı bu yolda hepten kendini kaybeder. Sonra kendi sandığı kaybettiklerinin de yasını tutar, üzülür. Sonunda uğurlar onları. Hafifler, özgürleşir.
Her özgürlük insanın içinde buruk bir sancı yaratır.
Kendi bildiklerinden özgürleşmek ise sancının ötesinde depremdir. Hem de denizin ortasında koca bir geminin içinde hissettiğin depremdir bu. Bir seven ve sevilen. İkinin olmadığı bir dünyaya gözlerini açman için sarsılman gerekir. Zihnin seni hakikat olduğuna inandırdığı bu dünyada seçimlerini de hep senin yaptığına ikna eder. Bu yüzden ya sevince ya da acıya savrulur insan. Oysa hüküm çoktan verilmiştir. Hem de senin rızanla, onayınla. Duyduğun acı, sarsıntı, deprem ise hala içinde bir seven ve sevilen olduğuna inanan küçük çocuğun sızlanmalarıdır.
Yeri gelir nazlanır yeri gelir haykırır. Ama bilir bunların hiçbirinin o olmadığını. İçindeki yoksunluğu, iki gören kalbini, canavarı şarapla ehlileştirdiğini sanır insan. Aşk şarabıyla bir seven ve sevilen olduğu inancıyla yanar yüreği.
Öyle yanar ki ya bu yangının içinde yok olup gider insan. Sarhoş olur, insan olmanın hakikatine varmadan. Ya da öyle yanar öyle yanar ki şarabın sirkeye dönüşü gibi, İsa’nın Muhammed’e geçişi gibi sakinleşir, durulur, dirilir.
Bir söz var Kim Ki-duk’un; insan siyah ve beyazın aynı renk olduğunu öğrenmek için yaşar. Tıpkı seven ve sevilen gibi. Birbiri içinde ama bir ömür birbirini arayan.
Nihayetinde bu dünyada sahnelenen tek bir oyun var. Adı ayrılık. Öyle gerçektir, öyle acıtır ki canını.
Oysa hakikatte ne ayrılık vardır ne de onun acısı.
