Arzu Yağmurlu
‘O’ mekanın asıl sahibi, kalplerde olan, mührü elinde tutan…
‘Kulum ben bir ömür sendeydim, sen nerdeydin?’
Ben senin her halini sevdim!
Doğru mu bu?
Sen acaba gerçekten onun her halini mi sevdin?
Öyle değil gülüm o.
Sen onun değil, kendinin her halini sevdin.
Kendini öyle sevdin öyle sevdin ki; elbette kendinden yansıyan her hali de sevdin böylece.
Kendi etrafında dönen güneş gibi, 360 derece olan çember gibi
Bakış açın öyle genişledi, sevgin öyle büyüdü ki ellerin kavuştu birbirine, kucakladı, yusvarlak bir deniz topu gibi dünyayı.
Kendini olduğun gibi kabul ettin. Bu öyle bir kabul edişti ki bırak etrafındaki insanları tüm evrenin seni olduğun gibi kabul ettiğini hissettin.
Öyle barıştın ki kendinle, muhabbetin öyle derinleşti ki,
Her halin güzel göründü gözüne ve o hal ile buluştukların.
Aynaların… Birbirimize tuttuğumuz aynalar.
‘Senin her halini sevdim’. Çünkü esasında ötelediğim, unuttuğum kendimi… Hatırladım ve sevdim.
***
Sonra ne mi olur?
Aynalar. Sana seni yansıtır.
Ama hakikatte sen değildir o. Senin bir yansımandır, sadece sürekli değişen bir halindir.
O aynaya yansıyanın sen olduğunu unutur, kendinden çok yansımanla ilgilenmeye başlarsın.
“Ey kulum! Ben seninleydim, sana şah damarından daha yakındım; fakat sen kiminleydin?!.”
İşte o an kaybeder insan kendini
Kendini bilen Rabbini bilir. Ya kendini kaybeden..?
Görmüyorsun ya kendini.
Görmüyor kimse seni.
Duymuyorsun ya kendini, kendi sesini.
Duymuyor kimse seni.
Bağladın ellerini, kollarını, ayaklarını
En acısı unuttun kalbini, o kalpte olanı, ruhunu, özünü, kendini.
Nerden mi biliyorum?
Unuttu, en sevdiğini sandıkların, zanların seni.
İyi ki de unuttu.
Unutan da, unutulan da, unutturan da ‘0’.
‘O’ MEKANIN ASIL SAHİBİ, MEMLEKETİNE, VATAN-I ASLİNE GELSİN DİYE,
Sen ‘kendine gel, haddini bil.’ diye.
Ölümü tadacak olan nefsinle barış.
Barış ki baki olan yanınla tanış.
Tanış ki insan ol.
Önce ‘ben’ sonra ‘BİZ’ ve en nihayetinde ‘O’ diyebilen…
‘O’ mekanın asıl sahibi, kalplerde olan, mührü elinde tutan…
Sen Seni Bil Sen Seni
Bilmek istersen seni,
Cân içre ara cânı.
Geç cânından bul ânı,
Sen seni bil, sen seni
Kim bildi ef´âlini,
Ol bildi sıfâtını,
Anda gördü zâtını,
Sen seni bil, sen seni.
Görünen sıfâtındır,
Anı gören zâtındır,
Gayri ne hâcetindir,
Sen seni bil, sen seni.
Kim ki hayrete vardı,
Nûra müstağrak oldu,
Tevhîd-i zâtı buldu,
Sen seni bil, sen seni.
Bayram özünü bildi,
Bileni anda buldu,
Bulan ol kendi oldu,
Sen seni bil, sen seni.
