Talip Sınırtepe
Hz. Süleyman (as), pek çok dil biliyordu. Allah-u Teâlâ, kendisine kuşların ve karıncaların dilini dahi konuşabilme kabiliyeti vermişti. Süleyman nebi, bir gün iki kuşun konuşmasına denk geldi ve onların konuşmalarına kulak verdi. Birbirinin yoldaşı olan iki serçeden erkek olan dişi olana kızarak şöyle söylüyordu: “Sen niçin benim sözümü dinlemiyorsun, sen beni tanımıyor musun? Ben istersem senin için Süleyman’ın (as) o görkemli binasını (hükümet merkezini) kökünden kaldırır denize atarım.”
Bu söz Nebi’nin garibine gitti. Küçücük bir serçe nasıl olurdu da sevdiği için koskoca binayı yerinden söküp denize atabilirdi? Süleyman peygamber, bu sözü işittikten sonra her ikisini de yanına çağırdı ve söze başlayarak erkek olana şöyle dedi: “Ben sizin konuşmalarınızı işitiyordum. Sen, benim binamı nasıl fırlatırsın, buna nasıl güç yetireceksin?”
Kuş, şöyle mukabelede bulundu: “Ey Allah’ın peygamberi! O benim eşimdir, yoldaşımdır. O, bazı zamanlar benim sözümü dinlemiyor. Ben yerdeki küçücük bir taşı bile kaldırıp götürmekten acizim. Nasıl olur da senin binanı yerinden kaldırabilirim. Ama eşime hoş görünmem lazım. Ona güzel sözler söylemesem olmaz ki!“
Şanlı nebi sonra diğer kuşa seslendi:
— Sen bunun sözünü niçin dinlemiyorsun?
— O bana yalan söylüyor.
— O sana nasıl bir yalan söylüyor ve sen onun yalan söylediğini nereden anladın?
— O bana diyor ki “Seni seviyorum.” Ama ben görüyorum ki o, başkalarıyla da geziyor. Buradan anlıyorum ki o, bana yalan söylüyor. Zira birini gerçek manada seven başkasına bakmaz, sevdiğinden başkasıyla gezmez. Bu yüzden ben ona inanmıyorum. Beni sevdiğini söylüyor ama sözü ile ameli bir değil. Sözü lafta kalıyor.
Arifler, Hz. Süleyman’ın (as) serçenin bu sözünden sonra kırk gece ağladığını ve hatta “İlahi! Ben de sana, seni sevdiğimi söylüyorum, iddia ediyorum. Ama bir de amelime bakıyorum. Acaba sözüm amelim ile bir mi?” dediğini aktarmışlardır.
Hz. Süleyman gibi yüce bir insan bu söze kırk gün ağlıyorsa bizim gibi gafillerin ne kadar ağlaması gerekir varın siz düşünün.
