Tercih edilmemiş yalnızlık zordur, çok zor. Ait olmadığım bir dünyada, bir türlü enerjilerine uyumlanamadığım insanların arasında beyhude yere anlaşılmaya çalışmışım. Ruhumdan fışkıran sevgiyi dizginleyemeyerek ona buna dağıtırken, kim bilir belki yoğun sevginin ışığı karşımdakilerin kararmış yollarını aydınlatır ümidine kapılmışım. Yanılmışım. İlahi aşk bile değiştiremiyorsa dünyayı ve Tanrılaştırmış insanları, benim elimden ne gelir?
İşte tam da bu hissiyatla, kimsenin ulaşamayacağı çelikten duvarlarımın içinde yapayalnız olmayı kabullenmişken çıktın karşıma. Henüz iki aylık, buz mavisi gözleriyle dünyayı tanımaya çalışan bir minicik köpekçiktin. Beni kandırdın! Bana muhtaç bir can sanmışım seni. Meğer sevgine ve anlayışına muhtaç olan benmişim. Her geçen günle birlikte ilmek ilmek sevgini işlemişsin kalbime. İş dönüşü daha mahalleye adım atar atmaz bahçe kapısında sevinç çığlıkları atışın, evimi yuvaya dönüştürmüş.
Hani seni yürüyüşe çıkarıyordum ya, bunu senin için yaptığımı sanıyordum. Asıl sen beni yürüyüşe çıkarıyormuşsun, daralmış ruhum bazen bir sahil kenarında bazen ağaçların arasında dinginleşsin diye.
Sevdiklerimi bu dünyadan uğurladığım zamanlarda gözyaşlarımı umarsızca bir tek senin yanında döktüm ben. Çünkü sadece sen bıkmadan usanmadan, başın dizlerimde, maviş gözlerin benimkilere kilitlenmiş şekilde, gerçek beni hissederek bekledin. Kalemimin beynimin hızına yetişmekte zorlandığı uzun gecelerde ayak ucuma yattın. Gündüzlerimin ve gecelerimin yoldaşı oldun.
Mutluysam kuyruğunu sallayarak yanımda yürüdün, koştun. Şarkılarıma ulumalarınla eşlik ettin. Yağmurlu gecelerde gizlice içeri alırdım seni. Evdekilere duyurmadan. Gri beyaz tüylerini okşayarak dalardım uykuya. Sabah kimse kalkmadan birlikte verandaya çıkardık. Suç ortağı olurduk.
Birlikte yaşlanırız diyordum. Oysa sen daha beş yaşında vazgeçtin bu dünyadan. Tercih edilmemiş yalnızlığımla baş başa bırakıp gittin. Seninle birlikte olduğum her ana minnettarım. Çünkü yüzlerce insanın sahte sevgileriyle çevrelenmişken, gerçek sevginin muhteşem şifasını verdin bana.
Hani Eliot’un der ya “Bir hayvanı severseniz o da ölünceye kadar sizi sever. Eğer bir insanı severseniz, onu bilmiyorum işte. Ne yapacağı belli olmaz.” Tam da o noktadayım. İlahi sevgiyi bir insanda değil hayvanda tadacağımı öğrettin bana.
Başka bir boyutta kavuşmak üzere hoşça kal Kızım Kuin.
