Yazan: Bike S. Demirkız
İnsanlığın en eski hikâyelerinden biri: “Kutsal Kase”yi arayıştır.
Kimi onu İsa’nın Son Akşam Yemeği’nde kullandığı kadeh zanneder, kimi Arthur efsanelerinde “Tanrı’nın Lütfu”nu barındıran bir taş…Ancak belki de Kâse hiçbir zaman kaybolmamıştır. Sadece kalbimizin derinliklerine saklanıyordur. Orada, bizi bizden koruyan perdelerin ardında…
Eski mitler aynı melodiyi farklı dillerde söylerler:
Mitolojilerde “kutsal içki” veya “ölümsüzlük iksiri” teması evrenseldir. Hint Vedaları’nda Soma, Zerdüşt metinlerinde Haoma, Yunan mitlerinde Ambrosia olarak karşımıza çıkar. Bu içecekler yalnızca bedeni değil, bilinci dönüştürür, ölümlüyü tanrısal farkındalığa taşır.
Kutsal Kâse de bu soyun devamıdır: Tanrı ile insan arasındaki iletişimi mümkün kılan bir aracı, bir bilinç kapısı.
“Tanrı’nın nektarı, bilincin uyanışında gizlidir; içilen sıvı değil, fark edilen özdür.”
Orfik Fragmanlar
Kutsal Kase’nin kökeni işte buradadır: sadece bir sıvı değil, bir titreşimdi. İnsana tanrısal bilinci tattıran, ölümsüzlüğü değil farkındalığı getiren bir titreşim.
Kabbala’nın temel öğretisine göre, Tanrısal Işık (Or) ancak bir kap (Keli) aracılığıyla tezahür edebilir. Bu kap ise, “yaratılmış bilinç”tir. Tanrı, sonsuz ışığını sonsuzluğa değil, “hazırlanmış” bir varoluşa gönderir.
Dolayısıyla her ruh, Sefirot ağacındaki her seviye bir “kase”dir. Işığı taşıyabildiği kadar Tanrısal hakikati yansıtır.
Zohar’da şöyle yazar:
“Kabı arındır, çünkü Işık yalnızca saf olana dolar.”
Yahudi mistisizminde Kiddush kadehi, bu prensibin törensel yansımasıdır. Sebt (Shabat) akşamı (Her cuma akşamı) şarap kutsanır, dünyevi olan ilahiye yükseltilir. Kadeh, bilincin kutsal bir aynasıdır.
Kadeh dudaklara değil, kalbe dokunur. O anda insanın içindeki “kap” ilahi ışıkla titreşir, bir anlığına her şey kutsallaşır.
Hermetik öğretilerde Kâse, opus magnum’un merkezindedir.
Simyacı, metalleri değil kendi ruhunu arıtır; kurşunu altına, nefsi bilince dönüştürür. Bu dönüşüm “Alembik”te, yani ruhun kendi kabında gerçekleşir. Kâse, bilginin değil, bilgeliğin aracıdır.
Corpus Hermeticum’da Hermes Trismegistus şöyle der:
“Kendini arındır, ey insan; çünkü Tanrı’nın ruhu, saf kalpte vücut bulur.”
Burada Kâse, Tanrı’nın inişini mümkün kılan bir “ruhsal kap”tır.
Hermetik simyacı, içsel Kutsal Kase’sini bulduğunda artık “Arayan” değil, “Aranan” olur.
Tasavvufta kadeh, aşkın taşıyıcısıdır. Kase’yi “Aşk’ın kabı” olarak yorumlar.
Şarap mecazı burada ilahi sevginin, sarhoşluk ise egonun çözülüşünün sembolüdür.
İbn Arabî “Fusûsü’l-Hikem”de şöyle der:
“Kalp, Rahman’ın Arşı’dır. Onu başka şeyle doldurma.”
Mevlânâ da aynı sırra işaret etmiştir:
“Kadeh sensin, şarap sensin, içen de sensin.”
“Her şey birliğe kavuştuğunda ayrılık kalmaz.”
Burada “şarap” ilahi aşkın simgesidir, “kadeh” ise insan ruhudur.
Tasavvufta insan kalbi, Tanrı’nın kendini seyretmek için seçtiği ayna gibidir. Kâse kırıldığında, yani benlik çözüldüğünde, Tanrı içimizde kendini içmeye başlar. Tanrı’nın kalpte tam tezahürüdür. O an bilincin merkezinde “Ben” yok olur, sadece “O” kalır.
Ezoterik gelenekler, özellikle Theosofik kaynaklarda, Atlantis rahiplerinin kristal kadehler aracılığıyla enerji yönlendirdiği anlatılır. Bu kadehler, kozmik yaşam enerjisini odaklayan rezonans kaplarıydı. Kozmik enerjiyi toplar, yönlendirir, dönüştürürdü.
Bazı kaynaklara göre o kristaller, Kutsal Kâse efsanesinin ilk biçimidir. “Kristal Kâse” miti zamanla, “Işık ile maddeyi birleştiren bilinç” fikrine dönüşüp, fiziksel nesnelerden sembolik anlamlara evrilmiştir.
Atlantis’ten gelen bu bilgi, Hermetik ve Kabalisttik sembollerle birleşerek Batı Ezoterizmine sızmıştı.
“Kristal, ruhun donmuş ışığıdır;Kâse ise o ışığın yeniden akışıdır.”
Atlantis Fragmanları
Bugün ise o “kristal rezonans” hâlâ içimizde. Kalbimiz doğru frekansa geldiğinde, aynı ışığı yakalarız.
Kabbala’nın kabı, Hermetik simyagerin potası, Sufi’nin kalbi ve Atlantis’in kristali…Hepsi aynı hakikatin farklı dilleridir. Kutsal Kâse, insan bilincidir. Tapınaklar yıkılır, efsaneler değişir, ama kap hep oradadır, insanın kalbinde…
Tanrısal ışığın inebilmesi için kabın saf olması gerekir.Yani, sevgiyle dolu bir kalp, her zaman en gerçek Kutsal Kâse’dir.
“Kadeh birdir, şarap ışıktır, içen Tanrı’nın kendisidir.”
Kaynakça ve Notlar
- Avesta, Yasna 9–10 (Haoma ilahileri).
- Joseph of Arimathea efsanesi, LegendaAurea, Jacobus de Voragine, 13. yy.
- Rigveda, Mandala 9, Soma Hymns.
- Hesiodos, Theogonia, 613 vd.
- OrphicHymns, HymntoDionysus.
- Isaac Luria, EtzChaim (“Hayat Ağacı”), 16. yy.
- Zohar, I:15a.
- CorpusHermeticum, Libellus XIII, “NoustoHermes”.
- İbn Arabî, Fusûsü’l-Hikem, “Hikmetü’l-İlâhiyye”.
- Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî, Mesnevî-i Ma‘nevî, Cilt I, beyit 2335.
- Helena P. Blavatsky, The SecretDoctrine, Cilt II, Bölüm 10: “Atlantean Race sandTheirWisdom”.
Editör: Çağlar Didman
