Bir omzuna bir çocuğu oturtmuş acılar geliyor
ilk bakışta bir erkek –Kime baksak ilk bakışta bir erkektir zaten.
Elindeki elmas göğsündekinden büyük bir kadın o fakat.
Sarmaşık desem değil –hem sıradan
çalı ama çiçekli desem yakıştıramam
ayrık desem konduramam
yeşil rengiyle bana kendini bildirdi, acılar geliyor.
Acıları yuyup yıkadıkça kirlendi ellerimiz
unuttuklarımız nasıl da arttı acıları unuttukça
bize insan dedirtmemeye yetti unuttuklarımız.
Bileğinden kopuk bir el dolaştı
omuzlarda kuyruk sokumundan kuyruklar uzadı
baldırlardan aşağı inceldi, çarpıldı geri kalan
unuttuk acıları –Saçları yıkamak neye yaradı?
Bütün renkler alınca yerini gökkuşağı olacak
siyah olmadan ardımızda manasızız, diyecekler.
Tiksindirici tüm devinimler, ilkel günler için
acılar gelmeli, diyecek toprak.
Ne yana eğilirse boynumuz
aksine gülümser görünecek yoksa –Gelsin acılar.
Acılar geliyor.
Binlerce yıldır tadı bulanmayan tek aşk hazırlayıcısı
adı anılmak istenmez ama odur adları andıran
kan kandır şimdi etin içinden sızmıştır
nasıl da sabırsızmış meğer –Akmaya hücum etmiştir.
Şiir nedir işte şimdi bileceğiz
su kandıracak –uyku da öyle
aldatılacak vatanseverler, hainler bilinecek.
İşte şimdi çocuklarımızı karıştıracağız
– Çocuk mu bu bal kavanozundan çıkmış ayıcık yavrusu mu?
İşte şimdi öleceğiz ve o kadını bileceğiz
o kadın bizi bilecek ve fakat öleceğiz.
Acılar gelecek ve yaşayan nice yaşamış
ben nice yaşamışım
ben bileceğim, insanlar bilecek.
