Neşe Kazan
Yıllar yıllar önceydi.
Hem de o kadar zaman önceydi ki zaman ve mekan bilgisi bile kayboldu belleğimde.
Büyükler oturmuş sohbet ediyor. Çay, pasta, börek gelip gidiyor.
Çok yaşlı kadın baş köşede… Belli ki sözü de dinleniyor. Elleri küçük kara lekelerle dolu,
kırış kırış…
Ununu eleyip, eleğini astığını söylüyor.
Mutfağa gidiyorum su isteme bahanesiyle ama duvarda asılmış bir şey göremiyorum.
Yoksa eleği yanlış mı biliyorum?
Yazıyorum bir kenara, eve gidince babaanneme sormayı düşünüyorum.
Kadın yalan mı söylüyor?
Biriktiriyorum.
Öyle meraklı bir çocuk da değilim aslında ama ayrıntılara takılıyorum.
Her eve mutlaka bir gazetenin girdiği televizyonun adını bile duymadığımız radyolu
günlerden bahsediyorum.
Magazin nedir bilinmeyen, siyasette bir kimsenin bir diğerini hainlikle suçlamadığı o
yaşanılası günlerden….
Sonra dikkatimi dağıtmadan izlemeye devam ediyorum.
Yaşlı kadın başından hafifçe kayan beyaz tülbentini omuzlarına indiriveriyor kadınlar
arasında olmanın rahatlığıyla.
Sanırım bir de içerisinde çıtır çıtır odun yanan soba da suçlu bu durumda.
Pamuk gibi bembeyaz örgülü saçlarını elleriyle iki yandan ön tarafına atıveriyor biraz
da düzelterek. Sanki fazla sıkı örmüş de gevşetircesine işletiyor ellerini.
İşte o an fark ediyorum ayrıntıyı.
Tek taş, üç taş ve yedi taş pırlantanın olmadığı zamanlardan bahsediyorum.
Yaşlı kadının elinde yıllara yorgun düşmüş ve kırmızıya çalan iki adet alyans
görüyorum.
İçim içimi kemiriyor.
Oysa diğerlerinde bir tane var. Artık susmak da bir yere kadar.
Dayanamıyorum ve soruyorum.
Sanki bu kez herkes susuyor. Biri diğerine soruyor ne dediğimi.
Sonra o pamuk gibi yaşlı kadın tutuyor ellerimi gözlerimin içine bakıyor.
Gözleri dolu…
Ağladı ağlayacak.
“Öndeki yüzük benim güzel kızım, arkadaki daha büyük olanı da rahmetli eşimin.
Ondan bana kalan, bizi baştan sona anlatan ve elimde kalan tek hikaye bu”…
Bir alyansa yüklenen mana. Beni öylesine etkiliyor ki, sonrasında her çift alyans
gördüğüm eli hep öpesim geliyor.
“Vefa” bu işte diyorum.
VEFA BU!
Yıllar yıllar sonra bir resim yapmak isterken karşıma bir fotoğraf çıkıyor siyah beyaz.
Gözlerimi alamıyorum,
İşte bu! Diyorum
Ve,
Vefayı resmediyorum.
